Serieus uitgeblust stond ik mijn kids aan de schoolpoort op te wachten, die super flink waren tot ze de poort uit stapten. Die magische poort lijkt alle energie uit hun kleine lijfjes te zuigen, hoewel ze in werkelijk zich gewoon veilig bij me voelen om zichzelf helemaal te zijn. En die echte zelf was moe en had honger vandaag.
Geen zin om weer in de strijd te stappen liep ik op Vinn’s tempo naar de auto, zette ik de radio uit, luisterde ik naar hun onlogisch verhaal terwijl ik mij probeerde te concentreren op de baan. Ik hielp hen hun schoenen, jassen en boekentassen op de juiste plek te zetten, haalde chips uit de kast en plofte mij naast hen in de zetel.
Nu ja, ik in de zetel en de kids languit op de grond voor tv, zetels zijn zo 2019 blijkbaar
Ik besloot mild te zijn vanavond en niets te verwachten, en eigenlijk verliep het verbazend goed. We keken samen naar een nieuwe serie.
Het werd stil, de suikerwaarden waren aangevuld, Vinn kroop tegen mij aan en ik viel in slaap.
Mild de maandag overleefd…
Outliving the Rebels 