Waar zal ik beginnen? Dit blog lag al een tijdje op zich te wachten en toch, na bijna een jaar weet ik nog steeds niet wat van zoveel ‘thuis zijn’ te vinden.
Het is een understatement dat we niet ‘thuis zijn’ in ‘thuis zijn’.
We leerden elkaar in 2013 kennen op ‘Music for Life‘ in ‘De Schorre’. of eerder op een eerste date daar na heel wat heen en weer gechat via de online datingsite ‘Twoo‘. Enkele dagen later was de deal geklonken en vertrok ik, 5 slapeloze uren later, richting bergen om snowboardles te geven. De trend werd gezet, het vertrekpunt in Boom behouden maar het gezelschap stillaan vergroot.
Elke 4 maanden naar Texel en elk vrij uur op stap.
We kozen toen we iets groter wilden wonen bewust iets onder ons budget te blijven om onze vele uitstapjes en reizen te garanderen. Dat was eind 2019, toen Corona nog een ver van ons bed show was aan de andere kant van de wereld.
Twee maanden later veranderde de wereld
Blij dat we toch iets groter woonden, de kids hun eigen kamer hadden om zich terug te trekken en onze kamer groot genoeg was voor een ‘thuisbureau’ voor mij en mijn twee kleuters.
Bijna 365 dagen later spreek ik nog steeds van het ‘nieuwe normaal’ in plaats van ‘normaal’
Als ondersteuner in het onderwijs hadden we totaal geen idee hoe op afstand te ondersteunen, wat begon met voorzichtige videogesprekken is ondertussen een vaste routine geworden. We werken nog in hoofdzaak op de schoolvloer, maar gesprekken en vergaderingen moeten helaas online. Zo werkte ik deze week 3 dagen van thuis, lekker relax toch? Een wasmachine insteken tussen de vergaderingen door, de tv op onder de middag, je favoriete ovenhapjes als lunch en de kids dagelijks heen – en weer naar school kunnen brengen. Een luizenleven!
Of toch niet helemaal? Mijn nieuwe werkoutfit, een cosy velours loungewear set weegt helaas niet op tegen het gemis aan menselijk contact en de über flexibiliteit die deze nieuwe ‘vrijheid’ verwacht. De uitgebreide lunch voor tv werd een snel piske met op de terugweg wat meegeritst brood, dat uit het zicht van de camera gesmeerd werd. Ik startte de week vol goesting, blij met mijn verhoogde productiviteit en eindigde hem uitgeput. Snakkend naar een kort gesprek met een MAP, een moeder aan de poort. Echt ‘spontaan’ contact, met een mondmasker vanop 1.5 meter afstand zonder eerst onpersoonlijk je naam in te typen en de ander tot het gesprek te aanvaarden.
Ter zee, ter land en in de zetel
Elk nadeel heeft zijn voordeel toch?
Ondertussen geniet ik vanuit de zetel van mijn super zachtte en lichtgewicht velours loungewear terwijl ik de week van mij afschrijf en voorzichtig het weekend buitenshuis plan. Het pak dat de voorbije twee weken al 10 keer gewassen werd omdat mijn garderobe enkel nog bestaat uit ‘strijkvrije’ kledij nu het thuiswerk al mijn huiswerk opslorpt. Jammer dat we geen hond hebben, want die had als excuus zeker de strijkplank opgewreten.
Outliving the Rebels 