Ik weet nog dat ik in het moederhuis, na enkele dagen elke 3u ’s nachts gewekt te worden, aangaf mijn kind thuis echt niet meer te wekken als het door sliep.
De nachtverpleegster lachtte, ik lachtte terug (groen). De vermoeidheid en pijnlijke tepels sloegen me om de keel.
De eerste nacht thuis sliep Lou tot 9u! Ze dronk ’s avonds van 18-21u non stop, viel uitgeput op mijn lijf in slaap. Ik nam haar mee naar boven en gaf haar een droomvoeding voor ze in haar co-sleeper verdween. Nu ja, een beveiligd fort dekt de lading beter. Hoe klein ze ook was, Lou ‘kroop’ bij ons in bed. Haar matras werd opgehoogd met een worst tot de klim in verhouding vergelijkbaar was met de Mount Everest en een velcro (slaapsysteem) hield haar in bed(wang) tot ze zich kon rechttrekken in de box en de co-sleeper een speeltuig werd.
We verplaatsten haar probleemloos naar haar eigen kamer. Vinn werd geboren en sliep zoals newborns slapen, als roosjes. Hij had echter problemen met zijn gewicht en moest enkele maanden verplicht wakker gemaakt en gevoed worden. Uitkleden, wegen, een koud washandje tegen zijn voetjes dat gegarandeerd onder mijn lakens verdween. Heerlijk! Maar desondanks deze vreemde slaaptraining ging ook hij snel in de gewenste (uit)slaapmodus.
Met een rolluik voor het raam maak je van elk uur ‘mega laat’
Hun ritme werd pas grondig overhoop gehaald toen ze naar school en crèche gingen, samen met het schoolritme verdwenen ook de uitslaapweekends. Lou was wakker, wekte Vinn. Vinn was wakker, riep op Lou. Hun ‘natuurlijk ritme’ werd constant verstoord en vermoeide kids slapen vreemd genoeg nog minder. Een kamer delen was geen optie meer, dus besloten we eind 2019 groter (of toch zeker anders) te gaan wonen.
Eindelijk een eigen kamer, maar wat doet dat monster onder mijn bed?
Voor Vinn was het echt een top oplossing, hij slaapt stukken beter en ook Lou trekt overdag naar haar gezellige kamer. Als je bijna 6 bent zijn je emoties soms te groot voor nog een olifant in de kamer.
Maar ’s nachts? ’s Nachts gebeurt er iets vreselijks met haar kamer. Dan vieren monsters feest onder haar bed, hoort ze stemmen op de gang en dit alles met maar 1 remedie: een metgezel in bed!
Ik probeer ook maar wat
Ik schudde alles uit mijn therapeutische mouw, de geweldige nachtlampjes van The Little Lamp Compagny die de hele nacht zachtjes blijven branden zodat schaduwen geen eigen leven gaan leiden, massages, verhaaltjes, lavendelolie tot zelfs een grote sterrenhemel. Maar nee, zodra ik mij uit haar houtgreep losruk begint het feest: roepen, wenen, gillen en soms gewoon ware hysterie. Freud kan er nog iets van leren.
Enkel de kordate aanpak lijkt nu te helpen, voor het eerst in mijn leven laat ik mijn kind zichzelf in slaap huilen om ’s morgens alles magisch vergeten te zijn. Het kind toch, in het boek dat mijn moederhart omschrijft staat het in drukletters geschreven.
Terwijl mijn kleuter zich in haar kamer hees krijst, bedenk ik mij dat ook dit maar een fase is. Een teken dat ze enorm veel geleerd heeft en weer even nood heeft aan haar veilige plek, aan mij
Maar hoe graag ik haar ook zie, ik zie haar ’s nachts toch liever in haar eigen bed.
Dus toen ‘SNURK’ ons na een zoveelste terror avond vroeg hun eenpersoons dekbedovertrek te testen voor dit blog dacht ik ‘why not’. A girl can dream toch, en mijn meisje moet zeker meer dromen. Ooit al eens gehoord van een zeemeermin met insomnia misschien?
En lukt het niet? Dan schiet ik haar via Vinn’s bed toch gewoon naar de maan!
Een wondermiddel is een dekbed niet, hoe zacht de bio-katoen ook aanvoelt, maar een beloningssysteem wel! Mijn kids doen echt ‘alles’ voor ‘alles’, en gek genoeg apreciëren ze waar ze voor gewerkt hebben achteraf des te meer. Zelfs als je door de foto op je beddengoed misleid wordt en je enkele minuten in de waan bent dat er een echte ruimteveer op je bed ligt waarin je beer verdween.
En quess what? Na 2 nachten werken voor je nieuwe dekbedovertrek werd het stil. Lou trok zelfs spontaan haar slaaponesie uit. Of het door de zachte stof, de warmte komt of toch eerder omdat ze met blote armen nog meer op een echte zeemeermin lijkt laat ik even in het midden. Maar ze slaapt, al drie nahten, zonder strijd! Mijn moederhart heelt, nog iemand een beloning voor het afscheid nemen aan te leren?
Ff terzijde
Vinn slaapt momenteel nog in een meegroeibed op juniorstand, maar nadat ik van vrienden hoorde dat de SNURK dekbedovertrek echt wel lang mooi blijft koos ik de ‘dekbedovertrek eenpersoons‘ maat te nemen, hij ligt toch nog niet tot het voeteinde waardoor het niet stoort dat ik het dekbed deels onder zijn matras steek. Hij zal zeker geen koude voetjes hebben deze winter en hopelijk nog heel veel mooie reizen maken in zijn rakket!
Outliving the Rebels 