Vanaf hier laat ik je los zoon, van hieraf kan je gaan, of fietsen, of… (vul zelf maar aan)
Waar het voor jou al lang vergeten lijkt, om soms nog eens in kleine trekjes boven te komen, ben ik onze moeilijke start nog niet helemaal kwijt. Wil ik dat ook niet, want deze periode had ook heel wat mooie momenten. Naast alle vragen, zorgen en pijn die jij te verduren kreeg, was er ook heel veel tijd voor jou en mij. Een tijd die je lang nog regelmatig opeisde. Je zocht me en vond me (wat het ook kostte) bij pijn en verdriet. Maar vandaag dus even niet.
De laatste maanden merkte ik al dat je steeds meer je plan begon te trekken, want in plaats van je constinu vooruit te duwen, onzichtbare muren voor je neer te halen, waar nodig voor je moest opkomen, doe ik dat vandaag even niet. Vandaag ren ik je achterna, probeer ik je tempo te volgen en te begirjpen dat het allemaal soms ook even wat veel en snel voor je gaat. Dat je begint te gillen als een tweejarige als het even niet zo gaat zoals je wou. Dat je jezelf de ene moment als een baby op mijn schoot opkrult, en ik de andere moment niet naar je stoere jongens streken mag kijken.
Dat alles en meer, is ok.
En vandaag deed je er nog eens schepje bovenop, je overwon het laatste spoortje van je slechte start. Lang vond je loop- en trapfietsen super eng, het ging je allemaal te snel met die voetjes van de grond. Je loopfiets overwon je deze zomer plots, nu laat je geen enkele berg meer onbereden. Maar vandaag had je letterlijk een duw(stang) nodig om te geloven dat je het kan. Ik duwde je het pad op, je voeten op de trappers en ik liet los. Ik liet los zoals ik zo vaak deed de voorbije maanden. Je geloofde me vast niet dat je het kon, dus filmde ik het en na een zelfstandig ritje van enkele minuten toonde ik het je.
Ik kan het alleen mama, ja kleine euh grote vriend dat kan je maar kom je soms toch nog even bij mama een knuffel halen?
Outliving the Rebels 