Ten noordoosten van Texel ligt een uitgestrekt waddengebied. Je kunt er (afhankelijk van de getijden) vanaf de dijk op lopen tijdens de excursies en wadprogramma’s van Ecomare waarbij je kennismaakt met de bijzondere en rijke natuur. Het was even wachten tot Lou oud genoeg was om dit stukje Texel te ervaren en ik kan al meegeven dat de aanbevolen leeftijd van 7 echt een minimum is.
De Schicht
Mooi op tijd arriveerden Lou en ik een beetje onwenning en met een portie gezonde spanning aan het monument ‘De Schicht‘ in De Cocksdorp dat herinnert aan de verhoging van de dijken tot deltahoogte na de waternoodramp in 1953. De vorm van het monument is een weergave van het bovenaanzicht van de deltawerken en niet een bliksemschicht. We werden meteen overdonderd door dit rustige, prachtige stukje Texel dat we de voorbije 3 jaar nog niet ontdekt hadden.
Het slik op en in!
We hadden onze eigen surfschoentjes bij maar werden toch geadviseerd om voor 1 euro een paar surfschoentjes te huren. Ze spanden veel beter, wat door Lou als onaangenaam werd ervaren maar 5 minuten later begreep ik perfect hun advies.
Met slik wordt zowel de droogliggende plaat in een getijdengebied als de modderige grond bedoeld die vaak op de droogvallende platen te vinden is. In die zin doken we dus meteen het zwarte slik ‘op en in’ waar een visgeur eender welk geurtje in de omgeving domineerde. Overdonderd door de hoeveelheid slik aan het lijf berichte ik Kristof snel reserve kleding uit het huisje op te pikken alvorens ons op te halen. Mijn camera verdween veilig in mijn rugzak en de weinige beelden die ik maakte werden zeer voorzichtig met mijn telefoon gemaakt.
Na een korte ‘schaats’ tocht door het ‘slik’ met mijn arm stevig rond Lou geklemd hief de gids een steen op om ons enkele krabben te tonen. Ze leerde ons (of beter de rest van de groep) hoe je krabben het best kan opnemen en al snel liet onze groep geen steen meer ongekeerd. Mijn focus lag aanvankelijk op het voorzichtig struinen tussen de stenen in de hoop geen krabbenschaar in mijn gehavende surfschoenen te krijgen maar gelukkig won de natuurpracht het snel van mijn angst voor krabben, kwallen en vissen. Wat volgde was een reeks van stille ‘oe’s’ en ‘aa’s”, het gejammer van het kind bengelend aan mijn arm negerend.
De snelweg op
Na de krabben namen we de ‘zeesnelweg’ een klein kronkelend riviertje tussen het slik richting zee. Dit stapte een stuk aangenamer, het zwarte slik verdween spontaan van onze benen en het was nu ook mogelijk om even stil te staan en te genieten van de prachtige natuur. In een klein meertje (de enigste plek die steeds onder water staat) mocht Lou (het enigste kind in onze groep) haar visnet bovenhalen, de pijn van de spannende surfschoenen verdween en Lou kon het enthousiaste en nieuwsgierge kind in zich weer helemaal bovenhalen.
Na niet alleen gezien, gevoeld en geroken te hebben mochten we ook wat zeewier proeven en waagden enkele groepsleden zich aan het openen en verorberen van verse schelpdieren. We wandelden nog een stukje verder naar de zee waar we onze vistocht verder zetten en eindigden ons avontuur met de zoektocht naar de ‘wadpier’ die extreem veel voorkomt maar die dag niet te vinden was.
We keerden (bijna) volledig schoon en een serieuze ervaring rijker terug de dijk op naar onze auto’s. Nog 6 jaartjes wachten en dan steek ik met Lou eens het wad over naar Vlieland.
Belofte maakt schuld
Trots op mezelf en die kleine meid die het toch maar dapper doorstond (mits wat gezaag en de belofte van een hoorntje met 2 bollen chocolade bij Ijsboerderij Labora.
De perfecte picknickplaats
Het nieuw ontdekte uitzicht was zo overdonderdend dat we de laatste vakantiedag gepakt met een heerlijke picknick nog even terugkeerden om in stilte afscheid te nemen van dit prachttige stuk land. Van het wad was niets meer te zien maar de vogels en schapen waren nog steeds erg vertegenwoordigd.
Outliving the Rebels 