Kan je ook rouwen om een gemiste kans. Kan je heimwee hebben naar een tijd die er niet was. Boos zijn om wat je door ziekte ontnomen werd, je verdrietig voelen omdat hij geen baby meer is, en ook niet echt was
Het lijkt allemaal dubbel, maar nu hij er wat bovenop is, nu het niet enkel verzorgen maar ook opvoeden is, nu ik stap voor stap niet enkel online maar ook real life opnieuw sociaal durf te doen. Nu een uitstap geen hele onderneming met 10 reserve outfits meer is, nu ik plannen maak zonder de voorwaarde dat de kids gezond zijn.
Nu, en waarschijnlijk ook later, besef ik pas hoe zwaar het was.
Hoe de tijd nooit heeft stil gestaan voor ons, er geen veilige cocon was maar altijd wel een weegschaal hier of daar, hoe er geen onbezorgde baby was, maar vooral veel pijn.
Ik voel me schuldig omdat ik weet dat er onder jullie zijn die zouden dromen van deze tweede kans. We hebben de baby tijd gemist, maar normaal hebben we nog ons hele verdere leven…
En toch, het blijft een gemiste kans, zwaar te verteren.
En als ik in je ogen kijk, mijn mooie kleine man, weet ik dat niet alleen ik maar ook jij nog moeten leren om dit een plaats te geven in jouw, mijn en ons verhaal.
Maar niet vannacht,
vannacht rouw ik om een gemiste kans.
En morgen gaan we weer aan de slag voor een reeks mooie herinneringen
Outliving the Rebels 